Iets minder dan een jaar geleden werd ik al blij verrast door de Singer/Songwriter Slam hier in Osnabrück. In plaats van de suffige gitaarliedjes die ik verwacht had, kreeg ik veel rockende mannen en vrouwen voor mijn kiezen, aangemoedigd door een publiek van enthousiaste doch eerlijke mensen.
Gister werd ik uitgenodigd om de Poetry Slam bij te wonen. En het was weer eens zo laat, ik had vooroordelen te over. Ik verwachtte stoffige mannen in pakken met slijtplekken op ongewone plaatsen, die onsamenhangend hun liefdesverdriet in een microfoon staan te jammeren.
Ik hoef je niet uit te leggen in welke mind state ik naar de Lagerhalle ging als ik zeg 'dit is rijmelarij van het niveau lik-me-vestje'. Mijn eerste cruciale denkfout was dan ook überhaupt iets rijmends te verwachten. Het waren eerder korte verhalen.
Mijn tweede cruciale 'denkfout' is er eentje die ik ook na bijna een jaar hier nog steeds dagelijks maak en waarin ik ook dagelijks bevestigd word door de lokale bevolking: ik ben nog steeds in de veronderstelling (a.k.a. ik ben er heilig van overtuigd) dat de Duitser in het algemeen zonder humor de wereld in gezet wordt.
Het liep toch iets anders dan verwacht. Ik heb me kapot gelachen.
Een greep uit het ouevre: Het dagboek van Luke Skywalker (wat uitdraait op een intergalactische incest-affaire), een pessimist met als levensdoel iedereen onder de neus te wrijven hoe ontzetten slecht het met hem gaat, een mooi statement over de 'totalitaire staat' Duitsland en een ge-ni-a-le Hitler-immitatie waarvan niemand de eerste minuut gehoord heeft omdat ik als enige schaamteloos stond te gieren van de lach (Duitsers klappen soms kortstondig dicht als het over WOII gaat, of als iemand met een Hitler accent keihard roept dat 'we' aan het verslappen zijn de laatste jaren met al die buitenlanders die 'ons' rijk overspoelen; je moet er tegen kunnen).
0 reacties:
Een reactie posten