Alleen

Een grijze dag, deze 27 september 2011, het begin van een zwarte week. Verlaten gangen, donkere kamers, echoënde voetstappen en niemand om lastig te vallen met mijn nep Engelse/Franse/Russische/Turkse-accent. Al mijn collega's zijn zurück in hun respectievelijke Heimat gefahren. Opweg naar het volgende avontuur. En ik ben hier nog, alleen alleen.

Huilend zit ik hier in mijn kantoor weg te kwijnen. Vol goede moed kijk ik uit naar volgende week. Wat is er dan volgende week, Bart? Nou, dat zal ik je eens even haarfijn uitleggen! Volgende week landt een nieuwe groep gretige Städtebotschafter, zoals ik vorig jaar ook begin oktober begon. Nieuwe collega's! Bij de meeste banen krijg je zo af en toe een nieuwe collega, bij grotere bedrijven met enige regelmaat. Maar ik heb straks in één klap patsboem vier nieuwe collega's, uit vier verschillende landen!

Conclusie: het is een treurige tijd, maar achter de wolken schijnt de zon. En de zon schijnt deze week sowieso volop, dus mij maken ze de mij maken ze niet gek!

Schoolreisje

Yes! Ronde twee! Het is weer bijna oktober en dat betekent maar één ding: scholierenuitwisselingen!

Verschillende Haarlemse scholen reizen namelijk voor het vak Duits (en soms ook voor Geschiedenis) naar Osnabrück. Dit varieert van groepen van 5 a 10 leerlingen die meerdere dagen blijven en bij Osnabrückse scholieren in huis gaan, tot dagtrips met groepen van 120 kids (en een lerarencorps om de boel in het gareel te houden). Uiteraard gaan er ook regelmatig Osnabrückse scholieren en studenten naar Haarlem, maar daar krijg ik alleen de voorbereiding en de foto's achteraf van te zien.

Wat is er nou zo leuk aan die scholieren? Verwende, irritante kinderen die niet eens hun best doen om dat beetje Duits dat ze op school hebben geleerd in de praktijk toe te passen. Veel slechte (ja, ik ben een kenner) Hitler-immitaties, slechte WOII-grappen, bratwurst-geroep en dus absoluut nul gevoel voor decorum. Maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.

Waar ik het over wilde hebben zijn die scholieren waarvoor de trip naar Osnabrück begint als een schoolreisje en eindigt als een avontuur. De schuchtere, meestal pre-puberale schatjes die uiteindelijk veel stoerder zijn dan hun schreeuwende tegenpolen. De kinderen die na twee uur blozen wel iets tegen hun uitwisselpartner durven te hakkelen, om vervolgens weer een uur te zwijgen uit schaamte. Uiteindelijk hebben zij wat van hun bezoek geleerd, ook al is het niet altijd hoe je een brood bestelt bij de bakker...

Dus ik heb er nu al ontzettend veel zin in, ook als dat betekent dat je op sommige dagen acht keer half gebukt de 192 traptreden van de Marienkirchturm op en af moet.

Poetry Slam

Iets minder dan een jaar geleden werd ik al blij verrast door de Singer/Songwriter Slam hier in Osnabrück. In plaats van de suffige gitaarliedjes die ik verwacht had, kreeg ik veel rockende mannen en vrouwen voor mijn kiezen, aangemoedigd door een publiek van enthousiaste doch eerlijke mensen.

Gister werd ik uitgenodigd om de Poetry Slam bij te wonen. En het was weer eens zo laat, ik had vooroordelen te over. Ik verwachtte stoffige mannen in pakken met slijtplekken op ongewone plaatsen, die onsamenhangend hun liefdesverdriet in een microfoon staan te jammeren.

Ik hoef je niet uit te leggen in welke mind state ik naar de Lagerhalle ging als ik zeg 'dit is rijmelarij van het niveau lik-me-vestje'. Mijn eerste cruciale denkfout was dan ook überhaupt iets rijmends te verwachten. Het waren eerder korte verhalen.

Mijn tweede cruciale 'denkfout' is er eentje die ik ook na bijna een jaar hier nog steeds dagelijks maak en waarin ik ook dagelijks bevestigd word door de lokale bevolking: ik ben nog steeds in de veronderstelling (a.k.a. ik ben er heilig van overtuigd) dat de Duitser in het algemeen zonder humor de wereld in gezet wordt.

Het liep toch iets anders dan verwacht. Ik heb me kapot gelachen.

Een greep uit het ouevre: Het dagboek van Luke Skywalker (wat uitdraait op een intergalactische incest-affaire), een pessimist met als levensdoel iedereen onder de neus te wrijven hoe ontzetten slecht het met hem gaat, een mooi statement over de 'totalitaire staat' Duitsland en een ge-ni-a-le Hitler-immitatie waarvan niemand de eerste minuut gehoord heeft omdat ik als enige schaamteloos stond te gieren van de lach (Duitsers klappen soms kortstondig dicht als het over WOII gaat, of als iemand met een Hitler accent keihard roept dat 'we' aan het verslappen zijn de laatste jaren met al die buitenlanders die 'ons' rijk overspoelen; je moet er tegen kunnen).