Twee maanden lang heb ik me de koning van Osnabrück gevoeld als ik in haar uitgesleten stoelen zat, met muziek die altijd van links komt omdat de rechter helft van de speakers het niet doet (waardoor het als bestuurder onmogelijk is een gesprek met je bijrijder te voeren, als muziekliefhebber). Het deed me niks dat ik door de defecte electrische raambediening bij de parkeergarage moest uitstappen om het kaartje te pakken, dat je op de achterklep moet slaan om hem open te krijgen en dat je haar alleen centraal kunt vergrendelen bij het rechter voorportier. Of dat het motortje dat de antenne automatisch uitdraait halverwege blijft hangen en je de rest van de rit een ratelend geluid op de achtergrond hoort. Wat mij nog minder stoort is dat ze per 100 kilometer een goeie 15 liter benzine en een halve liter motorolie verslindt. Haar kostwinner zegt dat het wat met 'de afstelling van de motor' te maken heeft, maar volgens mij heeft het gewoon met mijn rechtervoet te maken.
Met gezwinde spoed (0-100 km/u in 9 seconden en door haar gewicht en Duitse bouw ook zeer stabiel op hogere snelheid) bracht zij mij twee maanden lang overal naar toe. Of het nou een vakantie aan de Duitse Noordzee, chillen aan een buiten de stad gelegen meertje, of longboarden in het Teutoburgerwald was: altijd zonder te mopperen starten en gaan. Mijn dank is groot.
Het ziet er naar uit dat ze niet door de keuring komt en dat betekent gewis het einde van haar bestaan. Met de TÜV valt natuurlijk ook niet te sollen. En dus neem ik vandaag met een traan in mijn ooghoek en een glimlach om mijn mond afscheid van haar. Mijn trouwe metgezel, mijn tijdelijke levenspartner, mijn liefje, mijn alles...
PS: voor de technische details van deze Mercedes Benz S420 (W126), klik hier
1 reacties:
Ach, dat doet zeer. Wat die liefde betreft lijk je wel heel erg op je opa!
Een reactie posten